به گزارش گلستان ما به نقل از زرین نامه، حجت برزگر دکترای تربیت بدنی و علوم ورزشی گرایش تغذیه در این خصوص تشریح کرد: دو مکانیزم اساسی، چگونگی ایجاد کوفتگی عضلانی در ورزش را آشکارمی کند، یکی از آن ها اختلال در عملکرد سوخت و سازی و دیگری اختلال مکانیکی در سلول عضلانی است که هرگاه کوفتگی عضلانی رخ بدهد بلافاصله باید برنامه تمرینی را تغییر داد، چرا که تداوم این روند تمرینی سبب بیش تمرینی در پرورش اندام کاران و ورزشکاران قدرتی می شود.

مکانیزم سوخت و سازی آسیب عضلانی در فعالیت های زیر بیشینه بلند مدت تا آستانه واماندگی رخ می دهد فشارمستقیم بر عضله به ویژه درمرحله انقباض برونگرا می تواند موجب آسیب عضلانی شود که این آسیب ممکن است با تغییرات سوخت و سازی تشدید گردد. پارگی غشای سلول عضلانی یکی از انواع قابل توجه آسیب عضلانی است. انقباضات برونگرا نسبت به درونگرا حرارت عضلانی بیشتری تولید می کنند و این افزایش حرارت می تواند موجب خسارت و صدمات خاصی به تارها و ساختار عضلانی وارد کند که در این میان اگر فشارهای وارد نرم و آرام باشد، فیبرهای عضلانی بدون آسیب دیدگی خاصی به سرعت به حالت اولیه خود برمی گردند و چنانچه عضلات تحت فشا رهای تمرینی شدیدی باشد آسیب دیدگی آن جدی ترخواهد بود، بطوری که این احساس ناراحتی 24تا 48 ساعت بعد از تمرینات تشدید می شود.

سالیان مدید اسید لا کتیک را بعنوان عامل اصلی کوفتگی عضلات بعد از تمرین می شناختند، اما مطالعات و پژوهش های اخیر، جریان یون های کلسیم به داخل سلول عضلانی را سبب دانسته، بدین صورت که کلسیم که نقش عظیمی در انقباض عضلات دارد، تارهای عضلانی را برای انقباض تحریک کرده و پس از کامل شدن انقباظات به سرعت به درون ذخایر کلسیم تلمبه می شود و تجمع این یون ها در تارهای عضلانی حالت پروتئاز یعنی تجزیه و کاتابولیسم تارهای عضلانی را به وجود می آورد.

کوفتگی عضلانی در ابتدا از تشکیل اجزای پروتئینی تجزیه شده یا بافت های مرده ایجاد می شود و بدن برای از بین بردن این بافت های مرده کلین آپ یا تمیزکاری می کند و عضلات برای جلوگیری از آسیب بیشتر شروع به تولید پروتئین استرسی می کند و این موضوع است که ما هر روز کوفتگی عضلانی را احساس نمی کنیم.

به دنبال آسیب عضلانی سه ماده بنام پتاسیم، هیستامین و سرتونین شروع به تجمع می کنند که این مواد مسئول التهابات تارهای عضلانی بعد از آسیب فیبرهای عضلانی هستند. وقتی تجمع این مواد به میزان مشخصی رسید، کانال ها و نرون های عصبی را درگیر می کند و تجمع این مواد در سلول های آسیب دیده به زمانی حدود 24 ساعت پس از تمرینات نیاز دارد و این ناراحتی و کوفتگی شدید در نقطه پیوند عضلانی-تاندونی و تارهای عضلانی فست تنشن یا سریع الانقباض به دلیل اینکه تاندون ها انعطاف پذیری کمتری در مقایسه با عضلات دارند، بیشتر احساس می شود.

حال می پرسید؛ تکنیک های پیش گیراننده چیست؟

توجه به افزایش تدریجی اصل اضافه بار و دیگر اینکه عملیات و ارم آپ و گرم کردن و استرچ و حرکات کششی و ماساژو آیس پک و سرما یا گرما درمانی انجام دهید که این موضوع برای تبادلات بیوشیمیایی در سطح تارهای عضلانی بسیار مفید واقع می شود و خوردن 100 میلی گرم ویتامین c روزانه موجب جلوگیری از کوفتگی عضلانی یا کاهش آن می شود. همیچنین مصرف ویتامین E و داروهای ضد التهاب مانند آسپرین نیز می توانند از التهاب بافت عضلانی جلوگیری کنند. 

مهمتر اینکه توجه شدید به رعایت تغذیه مناسب برای بازیافت از کوفتگی عضلانی می تواند کمک شایانی باشد، بخصوص ورزشکاران بدنساز و قدرتی که تمرینات سخت و سنگینی دارند و نیازشان به کربوهیدرات ها و پروتئین ها و یا در صورت لزوم مکمل ها (با نظر پزشک یا کارشناس مربوطه) بیشتر است.

انتهای پیام/